Trądzik zaskórnikowy (acne comedonica) to jedna z odmian trądziku pospolitego, występująca statystycznie najczęściej i zazwyczaj przebiegająca łagodnie, aczkolwiek długotrwale. Głównie dotyczy twarzy – tam zmiany lokalizują się najczęściej, rzadziej na dekolcie i plecach.
Trądzik zaskórnikowy ma tendencję do pojawiania się na twarzy począwszy od nosa do środkowej części twarzy i czoła. Jego przebieg może być wieloletni, nierzadko przechodzi w cięższą postać grudkowo-krostkową z towarzyszącymi zmianami zapalnymi.
Przyczyny trądziku zaskórnikowego to: nadmierne rogowacenie warstwy rogowej naskórka, nadprodukcja łoju oraz zmiany hormonalne. Do jego powstawania przyczyniają się też nieodpowiednia pielęgnacja i kosmetyki tzw. komedogenne (powodujące powstawanie zaskórników) zawierające np. parafinę, lanolinę, silikony, talk, sztuczne barwniki i substancje zapachowe, czy niektóre oleje roślinne, jak np. olej z awokado, czy z bawełny.
Główne objawy trądziku zaskórnikowego to: łojotok, mikrozaskórniki, zaskórniki zamknięte i otwarte, rzadko w tej postaci spotykamy zmiany zapalne, takie jak krosty, cysty, czy torbiele.
Martwe komórki naskórka tzw. korneocyty blokują ujścia gruczołów łojowych, a łój, który nie znajduje ujścia formuje się w miękki czop, mogący rozwinąć się w zaskórnik.
Mikrozaskórniki to zmiany niewidoczne gołym okiem, natomiast w miarę gromadzenia się korneocytów czop staje się bardziej zbity. Jeśli ujścia gruczołów są niewidoczne, ale pod skórą wyczuwalna jest grudka koloru skóry lub biaława – mówimy wówczas o zaskórnikach zamkniętych.
Natomiast zaskórnik otarty powstaje z zaskórnika zamkniętego – wówczas ujście gruczołu łojowego widoczne jest jako brązowy lub czarny punkcik, który powstaje w wyniku utleniania się keratyny w martwych komórkach naskórka ( tzw. blackhead).
Nie jest zalecane samodzielne „wyciskanie” zaskórników. Jeśli chcemy się ich pozbyć, warto skorzystać z zabiegów u kosmetyczki, takich jak oczyszczanie manualne czy peeling kawitacyjny, które polegają na mechanicznym usunięciu zmian . Jednak jest to działanie doraźne, nie zlikwiduje na trwale problemu trądziku zaskórnikowego i przede wszystkim jego przyczyny.
Zanim podejmiemy walkę z trądzikiem zaskórnikowym, warto zasięgnąć porady lekarza dermatologa.
W leczeniu trądziku zaskórniowego zazwyczaj wystarczające jest leczenie miejscowe, aczkolwiek jest ono długotrwałe i wymaga systematyczności.
Leki stosowane w trądziku zaskórnikowym to: nadtlenek benzoilu, kwas azelainowy oraz retinoidy (adapalen, tretynoina, izotretynoina). Mają one działanie zmiękczające i ścieńczające warstwę rogową naskórka, przeciwzapalne i przeciwłojotokowe. Powinny być aplikowane na całą powierzchnię skory 1 lub 2 razy dziennie.
W cięższych przypadkach trądziku zaskórnikowego, obejmującego duże obszary np. plecy, klatkę piersiową, z towarzyszącym łojotokiem lub opornymi na leczenie miejscowe stosuje się również niewielkie dawki izotretynoiny doustnej.
Lekarz może również zdecydować o wykonaniu serii peelingów medycznych, np. trójchlorooctowy, glikolowy, czy pirogronowy, które oprócz redukcji liczby zaskórników zmniejszają również widoczność rozszerzonych porów, czy blizn potrądzikowych.
Domowe leczenie, a właściwie wspomaganie leczenia polega na starannym oczyszczaniu skóry z resztek łoju i martwych komórek – należy używać dermokosmetyków przeznaczonych do skóry trądzikowej i mających działanie bakteriobójcze.
Dieta w trądziku zaskórnikowym, jak i też w innych postaciach trądziku powinna być bogata w cynk, witaminę PP, B1, B2 oraz powinno się unikać wysoko przetworzonej żywności o wysokim indeksie glikemicznym.
Hormony odgrywają znaczącą rolę w powstawaniu większości postaci trądziku.
W okresie dziecięcym mieszki łojowe są małe i niezdolne do przekształcenia się w zmiany trądzikowe. W okresie dojrzewania wzrost gruczołów łojowych stymulowany jest głównie przez hormony androgenowe – wytwarzane u mężczyzn w jądrach (testosteron, 5 alfa- dihydrotestosteron, androsteron), u kobiet zaś w jajnikach (dihydrotestosteron, androstendion) oraz u obu płci w korze nadnerczy (testosteron, dehydroepiandrosteron).
Trądzik pospolity (acne vulgaris) jest jedną z najczęstszych chorób skóry, dotyczy 80 -100% osób pomiędzy 11 a 30 rokiem życia. U 85% chorych ma łagodny przebieg, natomiast u 15% występują ciężkie postacie, wymagające leczenia doustnego i często pozostawiające blizny i przebarwienia pozapalne.
Trądzik różowaty jest przewlekłą, zapalną chorobą skóry twarzy dotyczącą ok. 10-15% populacji. 10-krotnie częściej występuje u kobiet, natomiast cięższe postaci występują u mężczyzn. Dotyczy zwłaszcza osób o jasnej karnacji w populacji północno-wschodniej. Rozpoczyna się ok. 30 r.ż., a największe nasilenie przypada na 40-60 r.ż. W jego powstawaniu rolę odgrywa genetyczna predyspozycja (jasna karnacja i często rodzinne występowanie).
Trądzik zaskórnikowy (acne comedonica) to jedna z odmian trądziku pospolitego, występująca statystycznie najczęściej i zazwyczaj przebiegająca łagodnie, aczkolwiek długotrwale. Głównie dotyczy twarzy – tam zmiany lokalizują się najczęściej, rzadziej na dekolcie i plecach.
Zmiany trądzikowe powodują, że nasza skóra pokryta jest nieestetycznymi zaskórnikami, krostkami czy grudkami a to z kolei obniża naszą samoocenę i psuje samopoczucie. Nic więc dziwnego, że obok specjalistycznego, długiego leczenia, pod okiem dermatologa, staramy się znaleźć sposoby na złagodzenie toczącego się procesu chorobowego.
Trądzik pospolity to rodzaj trądziku, który najczęściej dotyka ludzi młodych w okresie dojrzewania. Oczywiście pojawia się także na skutek zmian hormonalnych u ludzi dorosłych. Czasami powstaje z powodu niewłaściwej pielęgnacji skóry kiedy używamy drażniących kosmetyków.
Może mieć różne przyczyny, postać, stopień nasilenia oraz występować na wielu obszarach ciała. Trądzik to dolegliwości skórne, które objawiają się zatkanymi porami, bolesnymi podskórnymi grudkami, krostami oraz ropnymi torbielami. Dowiedz się, jakie są rodzaje trądziku i spróbuj określić, który z nich może Ciebie dotyczyć.